Ik pas ...

De laatste tijd verbaas en erger ik me regelmatig aan de toenemende omvang van mijn portemonnee. De oorzaak hiervan is helaas niet de aanwezige hoeveelheid geld, maar een gestaag groeiende verzameling voordeelpasjes en klantenkaarten. Sinds Albert Heijn 15 jaar geleden de Bonuskaart introduceerde, waarmee het mogelijk werd om het koopgedrag van individuen te volgen, heeft zo’n beetje elke zichzelf respecterende winkelketen wel een eigen kaart ingevoerd onder het motto: “geen pas, geen korting”. Uiteraard blijft het een keuze of je hieraan meedoet of niet. Je kunt anoniem je inkopen blijven doen, maar dan wordt het leven wel een stuk duurder.

Met het opgeven van de anonimiteit van mijn shopgedrag heb ik nog niet eens zo heel veel moeite, maar waar ik wel een spuughekel aan heb is dat gehannes met al die verschillende pasjes bij de kassa en die grote plastic "bult" in mijn portemonnee. Is daar nou vandaag de dag, met de huidige technologie, niks op te bedenken? Eén universele klantenkaart of zoiets, dat lijkt me echt een gat in de markt!

Tot voor kort kon je bij het Kruidvat nog ouderwets onbezorgd en anoniem terecht voor dingen als intiemspray of een neushaartrimmer. Zonder pasje, wat een heerlijkheid. Inmiddels heeft de Kruidvatpas helaas ook zijn intrede gedaan. Ik heb er al één, maar uit pure ballorigheid heb ik hem nog niet gebruikt. Het voelt een beetje als een geheime verzetsdaad om telkens nieuwe smoezen te bedenken om vasthoudende verkoopmedewerkers om de tuin te leiden.

“O, nee, die zit nog in mijn andere tas …”

“O, nee, die heeft de hond net vanochtend doormidden gebeten …”

“O ja, nee, die moet nog worden aangepast, want mijn e-mail adres is net gewijzigd …”

“Nee, die heeft mijn man in zijn portemonnee zitten …”

Maar ja, jammer genoeg komt zelfs aan mijn inventiviteit ooit een einde en bovendien vrees ik binnenkort op één of andere blacklist terecht te komen ofzo. Dus, weer een pasje toevoegen aan de verzameling of toch maar naar de Etos gaan in het vervolg? Ik twijfel nog.

Relatie

De ander is er niet om jou gelukkig te maken.
De ander is er om samen met jou de eeuwige lemniscaat
te verkennen tussen autonomie en verbondenheid.
Tussen goed voor jezelf zorgen en goed voor de ander,
zodat jij niet te kort komt terwijl je de ander niet te kort doet.
Om samen te knoeien, te snoeien, te broeien.

Uiteindelijk is een relatie alleen met jezelf.
Uiteindelijk bestaat de ander niet zoals jij denkt dat hij is.
Of erger nog, zou moeten zijn.
Hij bestaat alleen als de spiegeling,
de herkenning van een aantal delen in jezelf.

Kijk eens wat je leuk vond in de ander toen je hem of haar ontmoette.
Het is precies datgene waar je zelf iets hebt te ontwikkelen, te ontdekken.
Het is de wet van de polarisatie,
van de tegengestelden, die elkaar aantrekken.
Daarom heb je ook de relatie.
Niet om harmonie met elkaar te hebben,
al is dat mooi meegenomen.

Relatie betekent letterlijk: op elkaar inwerken,
in verhouding tot elkaar staan.
Je verhouden met het stuk in de ander dat je bij hem of
haar hebt geleasd en dat je zelf,
op jouw eigen wijze hebt terug te nemen en te ontwikkelen.

Zo niet, dan wordt het stuk dat je eerst zo leuk vond in de ander,
precies de reden waarom je de ander weer wilt verlaten.
Een basiswet op aarde zegt: dat wat je geeft zul je ontvangen,
en omgekeerd, dat wat ik wil ontvangen heb ik eerst gegeven.

Durf ik te geven aan een ander wat mij ontbreekt?

(Deze tekst is niet van mezelf. Ik vond hem op het internet, zonder bronvermelding. Ik vind de tekst echter zo mooi dat ik hem toch wil plaatsen op mijn blog).

Ochtendkoffie in de Haute Provence

Er is geen mooier moment op vakantie dan dat eerste kopje koffie ’s ochtends. Leunend over de balustrade van het houten flonderterras van ons huisje-voor-drie-weken. Mijn blik glijdt over het grasveldje vol prachtige wilde bloemen dat pal voor ons huisje ligt. Zomaar recht voor onze neus, dat is toch een kadootje! Vlinders vliegen dartelend van bloem naar bloem en warmen hun vleugeltjes in de opkomende zon.

Twee plaatsen verder staat Fons (door ons ook wel “the Fonz” genoemd) ook zijn ochtendkoffie te drinken. Fons heeft lang grijs haar, een rocker van de oude stempel, en werkt achter de bar van de camping. Hij verblijft hier met zijn vrouw (Française) in een retro Eriba dopcaravannetje en zijn levenswijsheden zijn een fenomeen hier op de camping.

Beneden bij de “Mas”, het hart van de camping, beginnen de voorbereidingen voor de activiteiten van die dag. Het terras onder de oude, schaduwrijke platanen ligt er nog slaperig bij. De lichte nevel in mijn hoofd doet me terugdenken aan gisteravond, toen een ware troubadour met zijn gitaar echte Franse chansons ten gehore bracht. In de zwoele avondlucht, begeleid door het getjirp van de onvermijdelijke cascades en in het decor van de ontelbare sterren aan de hemel (het is niet voor niets dat in het op steenworp afstand gelegen Observatoire St. Michel de meest heldere waarnemingen van Frankrijk worden gedaan). Hier smaken de Roseetjes zoveel lekkerder dan thuis!

Het laatste slokje koffie glijdt door mijn keel. De kids staan klaar om de dagelijkse broodbestelling op te gaan halen. Jongste dochter repeteert vrolijk de lijst met benodigdheden in haar onnavolgbare, bijna niet van echt te onderscheiden, Franse tongval: deux croissants, deux chócò’s, deux baquettes et un graaaaande céreàl. Life just doesn’t get any better ….

Een leven lang voorpret

Ken je dat gevoel? De auto vakkundig ingepakt, de kids geïnstalleerd op de achterbank met de nodige randapparatuur, de tank vol benzine, de eindbestemming ingevoerd in de navigator, alles ready-for-take-off naar vakantiebestemming. Dit verwachtingsvolle moment van vertrek, waar je weken, nee maanden, verlangend naar toe hebt geleefd. En plots bekruipt je een gevoel van weemoed. Een vaag gevoel van verlies, omdat hiermee tevens het begin van het eind wordt ingeluid.

Vaak betekent  de voorpret eigenlijk veel meer dan het “moment-suprême”. Je verjaardag, pakjesavond, je trouwdag. Enthousiasme, gedrevenheid en passie komen allemaal voort uit de dezelfde bron: verlangen. Maar na vervulling van dit verlangen verdwijnt dat heerlijke gevoel van opwinding. En we zijn er goed in tegenwoordig: instant bevrediging. Die verre reis, een tweede (of derde!) huis in Frankrijk, een cabrio, no-problemo, wilt u het vandaag of gisteren? En dat is natuurlijk prachtig dat we in een tijd leven waarin heel veel mensen hun dromen waar kunnen maken. Maar soms bekruipt me wel eens het gevoel dat we er niet genoeg van genieten. Integendeel het lijkt soms alsof we er alleen maar ontevredener van worden.

Laatst las ik een artikel over tantrische liefde. Het uitgangspunt hierbij was dat het lichamelijke orgasme zo lang mogelijk (in theorie oneindig, hoewel mij dat persoonlijk een beetje ver gaat, grinnik) wordt uitgesteld met als doel uiteindelijk een kosmisch, spiritueel orgasme te bereiken en op het diepste niveau te kunnen genieten van de weg ernaar toe.
Okee, niet dat ik dit nu stante pede zo letterlijk wil gaan uitproberen ofzo, maar de gedachte die hieruit spreekt vind ik wel mooi. Om het doel niet centraal te stellen, maar de weg ernaar toe. Onbeschaamd en zo lang mogelijk genieten vooraf, het verlangen nog een beetje rekken ... en het uiteindelijke doel als kers op de taart! Het recept voor een leven lang voorpret :-).

Recept voor totale ontwapening (door een negenjarige)

Bereidingstijd: bij voorkeur rond etenstijd.

Ingrediënten:

• Moeder die zorgt dat de spaghettisaus niet aanbrandt en tegelijkertijd de afwasmachine uitpakt, de tafel dekt en een krantenabonnementverkoper aan de telefoon probeert af te poeieren.
• Vader die achter (of voor?! dat weet ik nooit) de laptop met een klant aan de lijn een probleem-dat-zo-belangrijk-was-dat-het-wel-tot-na-werktijd-kon-wachten probeert op te lossen voor het eten.
• Enige tijdsdruk door een direct na etenstijd geplande MR vergadering op school en het feit dat het bad&bed ritueel op een enigszins christelijke tijd afgerond dient te worden (wij geloven nog in het hanteren van strikte bedtijden).
• Extra toevoeging is nog de aanblik van de twee dochters des huizes die op de bank hangen te grinniken om een schreeuwerige aflevering van een Nickelodeon serie waarvan ze de tekst letterlijk mee kunnen playbacken, omdat dit de 20e herhaling is.

Bereiding:

• Jongste dochter heeft zojuist aanschouwd hoe oudste dochter haar tv-moment onderbrak om een wesp onklaar te maken met de elektrische vliegenmepper (geniale uitvinding trouwens!) en wordt ineens bevangen door de existentiële vraag:
• "Mama en Papa, waarom bestaan wespen en vliegen?"
• .....
• Niet ontmoedigt door de afwezige stilte die volgt op deze vraag, omdat mama en papa even te druk zijn met dagelijkse beslommeringen om een educatief verantwoorde reactie op deze vraag te formuleren, probeert ze het nog een keer. Dit maal iets dringender en luider van toon in het oor van papa.
• "Pa-pa-waar-om-be-staan-wes-pen-en-vlie-gen??!"
• Papa's irritatieniveau is intussen redelijk gestegen en een met moeite op vriendelijke toon geuite wedervraag is het antwoord.
• "Waarom besta jíj?"
• .....
• Nu hebben wij uiteraard vreselijk bijdehante kinderen die zich door een dergelijk vraag geenszins uit het veld laten slaan. Dus jongste dochter trekt zich met een nadenkend gezicht terug in de tuin.
• Even later staat het eten precies op tijd op de gedekte tafel, is de afwasmachine uitgepakt, de krantenabonnementverkoper afgepoeierd, het probleem van de klant opgelost en kunnen we opgelucht:
• "Aan tafel!"
• Als iedereen zit, kijkt jongste dochter met een glunderend gezichtje het kringetje rond.
• "Ik besta, omdat papa en mama verliefd zijn."
• .....
• Zo waar. Zo kinderlijk eenvoudig gedefinieerd wat werkelijk belangrijk is. Daar zijn we even stil van.
• Uitkomst van dit recept: een brede glimlach, een heerlijk knuffelmoment met de kinderen en een blik tussen papa en mama die belooft dat de avond na de MR vergadering nog (lang) niet voorbij zal zijn :-P

Ingrediënt "Werk"

Een belangrijk basis ingrediënt in mijn leven is mijn werk bij http://www.kroesewevers.nl/. Een leuke, uitdagende baan als Medewerker HR/Opleidingscoördinator waar ik veel van mezelf in kwijt kan. Inspirerend werk waar ik mijn talenten in uit kan buiten en verder kan ontwikkelen en met hele fijne collega's vind ik echt een cadeautje.
Onderstaande artikel schreef ik afgelopen april in het personeelsblad van KroeseWevers, De Kwinkslag.

Opleiden bij KroeseWevers

Roze wolk

Zwevend langs groene weiden zie ik ze. Onduidelijk maar intrigerend. Ik geloof mijn ogen niet. Dat lijken wel … Nee, dat kan niet, die zijn ontzettend zeldzaam! Ik zweef wat dichterbij, langzaam wordt het beeld van de blauw, wit rode wezens op mijn netvlies duidelijker. Ja, het is echt waar, het zijn KroeseWevers!

Beseffend hoe bijzonder dit is, kom ik nog wat dichterbij. Ik zie hun sierlijke, doch sterke gedaantes in groepjes bij elkaar. Elke KroeseWever volkomen in zijn element, in balans, talentvol, slim, nieuwsgierig en kritisch. Iedereen doet wat hij belangrijk vindt en waar hij goed in is. Ik hoor toegewijde discussies rondzingen over voortgang, ontwikkeling, de toekomst. Van individuen en van teams. Communicatie met gevoel en richting. Ik kijk nog eens goed, zoekend … nee, ik zie helemaal geen drempels!

Groepjes KroeseWevers zijn samen aan het oefenen, nieuwe ideeën aan het opdoen en aan het uitproberen. Open, zonder terughoudendheid. Elkaar enthousiast aanmoedigend zichzelf te verbeteren. Om daarna weer opgeladen en vol inspiratie en verhalen terug te keren naar de rest van de groep. Ik spits mijn oren. Hoor ik daar nu positieve feedback? Ik lach opgetogen, het is zelfs een complimentje!

Een andersoortig wezen trekt mijn aandacht. Deze worden aangeduid met de naam “klant”. Een wezen dat gekenmerkt wordt door een zekere eigenwijsheid en dat zich doorgaans niet zo makkelijk laat vangen. Maar hier op deze plek komen er steeds meer, dringend om erbij te mogen horen. Hier voelen ze zich veilig en begrepen. Krijgen ze de aandacht die ze verdienen. En het belangrijkste: de oplossing die ze nodig hebben.

Of …

Auw! Het lastigste onderdeel van een droom is vaak de landing. Het geluid van de wekker brengt me terug in de realiteit. Een nieuwe werkdag breekt aan. Geen roze wolk helaas, maar wel een heleboel uitdagende vragen die ik mezelf regelmatig stel. Doet elke KroeseWever wat hij belangrijk vindt en waar hij goed in is? Vindt communicatie plaats met gevoel en richting en met weinig drempels? Heeft elke KroeseWever de ambitie zichzelf te verbeteren en moedigt hij anderen hier ook in aan? Geeft en ontvangt elke KroeseWever regelmatig positieve feedback en af en toe een complimentje? Is de klant koning bij KroeseWevers?

Iedereen mag deze vragen in alle eerlijkheid voor zichzelf beantwoorden. Ik denk dat er nog genoeg werk aan de winkel is. En dat is fijn, want als de KroeseWever ergens van houdt dan is het … uitdaging.

… werk aan de winkel

In 2010 zijn we gestart met een heel mooi en behoorlijk ambitieus opleidingsprogramma. Belangrijke pijlers onder dit programma zijn: (vergroten van) “commerciële awareness” op alle niveau’s, teamontwikkeling en leiderschap en persoonlijke vaardigheden (waaronder communiceren en assertiviteit). In samenwerking met opleidingsbureau’s GITP en Lavi Communicatie is een opleidingsaanbod samengesteld waarin deze pijlers op verschillende niveau’s aan bod komen.

Afgezien van een aantal praktische en organisatorische oneffenheden waren de evaluaties door de deelnemers en de docenten erg positief. We hebben in het afgelopen jaar een prachtige ontwikkeling doorgemaakt en ik ben er trots op hieraan te hebben mogen bijdragen.

In 2011 gaan we hier uiteraard mee door. Naast een aantal veranderingen en toevoegingen in het opleidingsaanbod gaan we extra aandacht besteden aan het voor- en natraject van de trainingen. De keuze voor deelname aan een training en de voorbereiding hierop gaat plaatsvinden in goed overleg tussen medewerker en leidinggevende en in nauwe samenhang met de talentontwikkeling van de medewerker. Daarnaast wordt achteraf geëvalueerd of datgene dat men wilde bereiken met deelname aan de training in de werkpraktijk van de medewerker ook echt is bereikt. Deze vragen worden een vast onderdeel in de plannings- en coachingsgesprekken.

Ik heb er zin in dit jaar weer flink met het opleidingsprogramma aan de slag te gaan! En af en toe zweef ik stiekem even weg op mijn roze wolk J.